8 kwietnia 2019

Medycyna weterynaryjna w rehabilitacji i diagnozie psów

Rehabilitacja służy nam już od wielu dekad – to jej zawdzięczamy powrót do pełnej lub chociaż częściowej sprawności po różnego rodzaju urazach. Na szczęście dla naszych pupilów, rozwija się ona także od lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku medycynie weterynaryjnej. Dotyczy zarówno małych, jak i dużych psów. Czasem bywa koniecznym uzupełnieniem zabiegu chirurgicznego i zastosowania leków. Poprawia komfort życia zwierzęcia poprzez odciążenie go od bólu, umożliwienie sprawnego poruszania się oraz likwidację innych dolegliwości.

Kiedy należy zastosować fizjoterapię? Można wydzielić sześć grup przypadłości.

Pierwsza to dysfunkcje układu ruchu takie jak na przykład stany zapalne narządów układu ruchu, zwyrodnienia kręgosłupa,złamania kości, zwichnięcia stawów, kulawizny czy zaniki mięśniowe. Kolejna to dysfunkcje układu nerwowego pokroju porażenia nerwów, zapalenia nerwów, niedowładów i zaburzeń równowagi. W następnej kolejności trzeba wymienić stany po operacji kończyn oraz kręgosłupa, otyłość i podeszły wiek. Nie należy też pomijać chorób skóry, chodzi o rany trudno gojące się, blizny i bliznowce, odmrożenia, oparzenia, odleżyny i owrzodzenia.

Formy zoofizjoterapii

Zoofizjoterapia to rozbudowana dziedzina, więc w jej skład wchodzą też światłolecznictwo, elektroterapia, kinezyterapia, termolecznictwo i wodolecznictwo. Co daje taka forma leczenia? Pozwala skutecznie zwalczać stany zapalne, pozbyć się bólu, przyśpieszyć odnowę tkanek, usprawnia funkcje ruchowe i daje poprawę wydolności i odporności organizmu. Wszystko to zależne jest od jej rodzaju.

Diagnoza

W odniesieniu nie tylko do zoofizjoterapii warto pochylić się także nad kwestią wyszukiwania przyczyny schorzeń u zwierząt. Diagnoza rozwija się też w odniesieniu do czworonogów – dostępne są coraz precyzyjniejsze urządzenia, a w połączeniu z kolejnymi postępami w weterynarii oraz zwiększonej świadomości opiekunów ulubieńców pozwala osiągnąć doskonałe efekty. Trzeba jedynie pamiętać o zwracaniu uwagi na wszystkie niepokojące nas aspekty – szybciej przeprowadzona przypuszczająca potwierdzenia diagnoza to większe szanse na pełny powrót do zdrowia. Metody są różne i zależą od widocznych u psa objawów. Wymieńmy kilka najważniejszych.

Elektroencefalografia (EEG) - badanie służy do odczytania impulsów tkanki nerwowej mózgu. Zapis EEG, zwany elektroencefalogramem buduje się z elementów graficznych przedstawiających zjawiska bioelektryczne. Zapis odbiegający od normy potwierdza obawy i dostarcza cennych informacji. To podstawa u psów z napadami padaczkowymi, w sytuacji zapalenia mózgu oraz po urazach czaszki. Bywa pomocna w diagnozie stanu pacjentów z guzami mózgu lub naczyniopochodnym uszkodzeniem mózgu.

Elektromiografia (EMG) - rejestracja prądów czynnościowych przebiegających w mięśniach oraz określenie szybkości przewodzenia elektrycznego w nerwach obwodowych stają się możliwe dzięki temu badaniu. EMG jest nieocenioną pomocą w przypadku podejrzeń chorób mięśni oraz obwodowego układu nerwowego.

Zdjęcie rentgenowskie (RTG) - badanie radiologiczne to przeprowadzenie przez daną cześć ciała pacjenta bezpiecznych dawek promieni rentgenowskich. Głównie służą do rozpoznawania schorzeń układu kostnego takich jak na przykład złamania czy dyskopatie.

Tomografia komputerowa (TK) - ulepszona forma badania rentgenowskiego. Wskazaniem do Zalecana przy podejrzeniu zaburzeń neurologicznych. W tomografii komputerowej lampa obraca się wokół pacjenta, co poszerza perspektywę.

Rezonans magnetyczny – nieinwazyjny sposób oceny struktur anatomicznych całego organizmu w dowolnej płaszczyźnie. Pomaga diagnozować ośrodkowy układ nerwowy, a więc wykrywa schorzenia rdzenia kręgowego, część schorzeń mózgu oraz tkanek miękkich kończyn. Wykrywa ewentualną patologię z dokładnością do kilku milimetrów.